GEOLOGIA, FAUNA i FLORA KARKONOSZY

Karkonoski Park Narodowy obejmuje niemal całe Karkonosze po polskiej i czeskiej stronie gór . Powierzchnia po polskiej stronie 5575 ha z czego lasy zajmują 2/3 całego obszaru. Piętro subalpejskie i alpejskie o powierzchni 1717 ha czyli tereny położone powyżej górnej granicy lasu objęto ochroną ścisłą. Karkonoski Park Narodowy położony jest na terenie sześciu gmin: Szklarska Poręba, Piechowice, Jelenia Góra, Podgórzyn, Karpacz i Kowary. KPN obejmuje Główny Grzbiet Karkonoszy od zachodnich zboczy Mumlawskiego Wierchu na zachodzie po Przełęcz Okraj na wschodzie. W skład Parku wchodzą również dwie enklawy na Pogórzu Karkonoskim: Góra Chojnik oraz Wodospad Szklarki. W obu enklawach są dobrze zachowane naturalne lasy podgórskie i dolnoreglowe (głównie lasy bukowe).

Geologia
Flora
Fauna

Karkonosze są górami bardzo starymi. Różnorodne procesy geologiczne formujące Karkonosze trwają od przeszło miliarda lat. Prasudety wypiętrzone zostały ok. 480 mln. lat temu. Z tego okresu pochodzą m.in. skały wulkaniczne i zieleńce Doliny Bobru.
Nieco spłaszczony zarys ówczesnych Karkonoszy odświeżyły wielkie naprężenia skorupy ziemskiej, jakie miały miejsce w oligocenie (50 mln lat temu). Karkonosze wyrosły wtedy ponad Kotlinę Jeleniogórską a Góry Izerskie ponad Pogórze. Powstanie geologicznych pęknięć sprzyjało intruzjom lawy na pogórzu Izerskim ( pokrywy bazaltowe w okolicach Lubania i Rębiszowa). Bazalt wdarł się również w karkonoskie granity, czego dowodem jest słynna bazaltowa żyła w Śnieżnych Kotłach.

W czwartorzędzie przez Sudety dwukrotnie przewiną się lodowiec, który ostatecznie nadał ten kształt Karkonoszom, który do dziś możemy podziwiać. Szczególnie interesujące są polodowcowe kotły, których w Karkonoszach można naliczyć aż 17. Po Polskiej stronie są to Śnieżne Kotły (Mały i Duży), Czarny Kocioł, Kotły Małego i Wielkiego Stawu oraz Kocioł Łomniczki. Oprócz interesującej rzeźby, wszystkie polodowcowe kotły są siedliskiem najciekawszych roślin górskich a zwłaszcza polodowcowych reliktów.

Karkonosze pod względem bogactwa i rzadkości flory zajmują wśród polskich gór trzecie miejsce po Tatrach i Pieninach. Stara legenda mówi o sporze jaki toczył się pomiędzy Duchem Gór a diabłem. Obaj wychwalali się, że stworzą najpiękniejszy ogród. Zwyciężył duch Karkonoszy, czego świadectwem do dziś są piękne, bogate w różne okazy flory, łąki pokrywające górskie stoki od wczesnej wiosny do późnej jesieni.
Wśród blisko 200 gatunków roślin porastających Karkonosze większość ma charakter typowo górski. W niższych partiach gór występują jednak rośliny lubiące nieco łagodniejszy klimat
Tak jest w strefie regla dolnego (400 – 800 m.n.p.m.) najmocniej przeobrażonej przez człowieka. Jako enklawy wśród lasów występują tu pola uprawne. W przytłaczającej jednak większości rosną świerki, wprowadzone w XX w. przez człowieka – często z wielką szkodą dla równowagi ekologicznej. W okolicach Chojnika, Żar, Grzybowca, Przesieki zachowały się niewielkie fragmenty pierwotnych lasów bukowo-jodłowo -sosnowych.
Nieco wyżej, w piętrze regla górnego (1000-1400), dominuje – ale już w formie pierwotnej, świerk z domieszką jarzębiny i jaworu. Najwyższe partie tej strefy porośnięte są przez kosodrzewinę. Piętro kosodrzewiny (zwane również strefą alpejską) stanowi botanicznie najciekawszy obszar Karkonoszy. Rosną tu rośliny typowe dla wysokich gór Europy Środkowej, jak również okazy występujące w górach typu alpejskiego i w obszarze arktycznym. Są również niezmiernie ciekawe relikty epoki lodowcowej. Znaleźć je można w polodowcowych kotłach, szczególnie w Małym Śnieżnym Kotle.
Runo piętra regla górnego jest zróżnicowane w zależności od położenia. Brzegi potoków porastają zespoły bujnych ziołorośli, w przeciwieństwie do monotonnych i ubogich torfowisk. Na tej wysokości występują takie rośliny jak: l iporasta sasanka alpejska, dzwonek Scheutzera, goryczka trojeściowa, szarotka norweska, pięciornik złoty i wiele innych.
Piętro alpejskie (1400-1603) charakteryzuje się występowaniem głównie widłaków i traw, choć można również spotkać jastrzębce, pierwiosnki i różnego rodzaju mchy i porosty. Porastają one szczytowe partie Śnieżki i Czarnego Grzbietu, a także gołoborza Małego i Wielkiego Szyszaka, Śmielca, Tępego Szczytu i Czarnej Kopy.

Z większych ssaków występują tu dziki (w liściastych lasach przedgórza) jelenie i sarny, a także muflony, czyli dzikie barany z Korsyki i Sardynii, sprowadzone tu w celach łowieckich z początkiem XX w. Choć tych ostatnich jest coraz mniej.
W karkonoskich lasach spotkać można również trudne do wypatrzenia borsuki a także lisy, kuny, łasice, tchórze i wiewiórki. Jedynym przedstawiciele alpejskiej fauny jest ryjówka górska.
Z ptaków wysokogórskich występują tu: drozd obrożny, płochacz halny i świergotek. Z drapieżnych wymienić należy: myszołowa, kanię, krogulca a także sokolika pustułka a także orła bielika. W Karkonoszach żyją również ptaki z rodziny kuraków (głuszec, cietrzew i jarząbek), łuszczyków (trznadel, zięba i gil) i wiele, wiele innych.